In de winter van 1944-1945 is in Rotterdam en andere Nederlandse steden steeds minder te eten. Dat komt door een tekort aan brandstof voor de industrie, de spoorwegstaking en Duitse blokkades op de Nederlandse wegen. Daarnaast neemt de Duitse bezetter van alles mee. Denk aan auto’s, machines, gereedschap en ook voedsel en brandstof. De Hongerwinter in Nederland is een feit.
Hongertochten
Omdat er bijna niets meer te eten is, gaan veel achtergebleven vrouwen en kinderen uit Rotterdam op hongertocht naar het platteland. Ze lopen naar de Zuid-Hollandse eilanden, maar ook naar Drenthe en Overijssel.
Wim (13 jaar) gaat op zoek naar eten samen met zijn zus Lies (18 jaar):
‘We moesten lopen, er zat niets anders op. We hadden zelfs geen fietsen meer omdat we die hadden moeten inleveren bij de Duitsers. […] Het leek wel of iedereen onderweg was om voedsel te zoeken. Mensen op fietsen zonder banden, mensen met handkarren, met kinderwagens, met koffers. Mannen, vrouwen, kinderen, iedereen hoopte bij een boer of bij familie in een dorp eten te krijgen.’
Na de bevrijding
Tussen januari 1945 en de bevrijding sterven in Rotterdam 2.448 mensen van de honger. Het duurt lang voordat voedselvoorraden weer aangevuld worden. In april en mei vinden de eerste voedseldroppings plaats. De geallieerden gooien voedselpakketten vanuit vliegtuigen over weilanden in de Rotterdamse omgeving. . Na de komst van de geallieerde grondtroepen worden de voedselvoorraden weer aangevuld.
De bron
Op deze foto zijn vier vermagerde kinderen uit Rotterdam te zien. De foto is gemaakt door fotograaf Bob van Rhijn tijdens de Hongerwinter.
